Afbouwen van diazepam: ontwenning of ontdekking?

Is het afbouwen van diazepam meer dan je tanden op elkaar zetten, incasseren en gáán? Voor mij wel: de afbouw van diazepam bleek niet zozeer te gaan om de afbouw van een medische stof, maar om te leren omgaan met wat het bedekt had.

Informatie over afbouwen

Ik slikte een bescheiden dosis diazepam (6 mg/dag) en het moment was daar om af te gaan bouwen. Ik raadpleegde het internet over wat ik kon verwachten en vond helaas niet zoveel behalve een officieel afbouwschema van het LUMC[i] (1^e week 25% minder, 2^e week et cetera), een rekenhulp voor afbouw van het KNMP[ii] en veel klachten van mensen over de ontwenningsverschijnselen.

Niet weten waar je aan begint

Toch wel met angst en beven begon ik aan de afbouw; de diazepam was toch een baken van zekerheid geworden in zeer hobbelige tijden. Iets wat ik nu los zou laten en waarmee ik meer op mezelf moest gaan vertrouwen.
De afbouwschema’s van het LUMC en KNMP zou ik in ieder geval niet gaan volgen omdat kleine wijzigingen in medicijngebruik bij mij al heel wat teweeg brengen. En ik nam me voor dat ik pas een volgende stap zou nemen als ik weer helemaal rust had na de eerste stap. Verder was het dus afwachten wat ik zou ondervinden. Op internet zag ik dat er ook mensen zijn die doorbijten en in twee maanden, strak via het afbouwschema, van een dosis van 30 mg/dag afkomen, maar dat leek mij niks. Ieder zijn eigen weg.

Het eerste dat ik merkte was een directe toename in onrust, spierspanning en afname van lethargie. Dat eerste was te verwachten, het tweede verraste me. Ik had werkelijk geen idee dat mijn sloomheid, ik kwam maar niet van de bank af, één op één samenhing met het diazepamgebruik, ik slikte namelijk niet zo heel veel, toch?! Wat was het een verademing om weer íéts van mijn frisse zelf te ervaren!

Hoe om te gaan met ontwenningsverschijnselen

Ik wist op dat punt dat ik wel door kon gaan met stap twee, maar ook dat een hoge basisspanning iets was waar ik in mijn leven voor de crash ook mee te maken had. En dat het verder verlagen van de dosis alleen maar tot meer spanning zou leiden. Ik zag de toegenomen spierspanning daardoor niet zozeer als ontwenningsverschijnsel, maar als dat mijn natuurlijke spanning weer voelbaar werd.
Voor mijn crash wist ik ook dat ik meer moest ontspannen, mediteren, aan yoga doen, ontspannen tijdens vergaderingen en achter de computer, sporten et cetera, maar deed het niet. Herkenbaar? Van die dingen waarvan je wéét dat ze goed en zelfs noodzakelijk zijn, maar die je niet dóét. Well, voor mij was dit dan het moment om dat wel te gaan doen.

Zo stelde elke afbouwstap me voor een nieuwe ontwikkeling. Elke keer was het even twee dagen wachten voor het zich aandiende en dan kwam het boven, in al zijn variatie. De ene keer kwam er een brok angst los, waardoor ik weer meer ging leren over angstregulatie en de achterliggende bronnen, de andere keer was het dat ik zoveel actiever werd zodat ik weer opnieuw balans moest vinden tussen inspanning en ontspanning, doen en niet doen. Zo bleek de afbouw van diazepam niet zozeer te gaan om de afbouw van een medische stof, maar om te leren omgaan met wat het bedekt had.

Mijlpaal en stagnatie

Na 2,5 maand zat ik op de helft van de dosering. Een mijlpaal die ik lekker gevierd heb! En toen lukte de volgende stap niet! Bah! Ik probeerde mijn standaard kwart pil vermindering en boem, dezelfde avond nog overspoelde me een gierende paniekaanval. Dit was een tandje teveel. Ik probeerde een aantal dagen een achtste pil vermindering: hetzelfde resultaat. Maar weer terug naar het oude niveau. Een week later probeerde ik het nog eens en weer was de reactie zo heftig, dat ik het niet gezond vond.
Ik vroeg me natuurlijk af wat hier nu weer van te denken en besloot na wat gepieker links en rechts om mijn systeem maar gewoon te vertrouwen en een tijdje een plateau te accepteren.

En weer verder….

Eergisteren, anderhalve maand verder, heb ik een derde poging ondernomen. Ik merk namelijk dat het niet lukte om mijn conditie verder op te bouwen vanwege de sloomheid in mijn lichaam en ik wil over een maand, wanneer we een weekendje met vrienden weggaan, graag een wandeling over de Veluwe maken. Nu zit dat er niet in, het lukt me letterlijk niet om 2x een half uur per dag te lopen.
Ik voelde de volgende ochtend een grote reactie. Mijn hersens konden bijna geen geluid en visuele prikkels aan en ik heb me teruggetrokken in bed. Daar kwam ik in een staat tussen waken en slapen en werd me duidelijk dat wat er nu klaar staat aan ‘huiswerk’ een grote stap is, moeilijk in woorden te vatten maar iets in de trant van, dat ik het grote ‘uithangen in de buitenwereld’, ‘altijd maar bezig zijn met of ik het goed doe’, los kan laten en ‘gewoon’ mezelf mag zijn, in al zijn rariteiten. Er gonsde steeds door mijn hoofd: ”Het is goed zo, het is goed zo.” Bijzondere ervaring.

Nu zit ik daar dus middenin en tegelijkertijd gebeurt er niets. Ik ben benieuwd waar dit uitkomt en hoop dat het inderdaad lukt deze afbouwstap te nemen door er extra rust en tijd voor in te ruimen. Ik kijk er namelijk echt naar uit mijn gewone mentale en fysieke functioneren te herpakken.

Ieder zijn weg

Wat me in ieder geval wel duidelijk is geworden is dat het afbouwen van een medische stof voor de een precies dat is en voor de ander het leren omgaan met datgene wat erdoor bedekt was. Mooi toch, die diversiteit?! En ook goed dat mensen deze blik op het afbouwen van diazepam kunnen lezen denk ik zo!

---

[i] Leids Universitair Medisch Centrum, patiëntenfolder behandeling van benzodiazepineverslaving

[ii] Koninklijke Nederlandse Maatschappij ter bevordering der Pharmacie