Belonging en de kritische ouder – dagboek XL

Gisteravond bekeek ik het inkijkexemplaar van het boek ‘Aarden’ van Ruth Allen. Ik las er een paar pagina’s in en kreeg het verhaal van de schrijfster mee waarin zij kort gezegd levensgeluk vond door veel in de natuur te zijn en daar de ruimte had om levensvragen en interne kwesties te laten passeren

Tijdens het lezen kwam ik helemaal tot rust. Ik ontspande helemaal en voelde me enorm thuis in mijn lichaam. Wat een verrukking. Mijn eigen lichaam voelde aan als dat momentje waarmee je op de bank met een deken, kopje thee en chocola zit; zo ongeveer gelukzalig dus.
Bol.com deed me natuurlijk acuut nog een paar titels aan de hand die ik ook wel ‘interessant’ zou vinden. Eén titel luidde ‘Belonging’ en dat woord sloot perfect aan bij hoe ik me voelde. Nog beter dan het Nederlandse equivalent ’thuiskomen bij jezelf’.
Wat zou het toch heerlijk zijn als ik dat gevoel van ‘Belonging’ als basisstaat had. Gewoon ontspannen. Wat een energie zou dan schelen. Eindelijk van die gekmakende, permanente onrust af.

Ver van huis

Zoals je in mijn blog van gister kunt lezen, word ik op dit moment nogal geplaagd door mijn Kritische Ouderstem. Hij/zij (het personage is wat androgyn, of misschien is het meer seksloos, dat weet ik niet precies) berispt me veel en vaak en ik (het kwetsbare kind en andere lieve, zachte modi) word(en) daar hartstikke ongelukkig van.

En net dat stuk in ‘Aarden’ gelezen hebbende, voel ik dat de KO per definitie onverbonden is. Hij/zij roept maar wat haar voor de mond komt, vanuit een houding dat zij het beter weet, ongeacht hoe het aankomt. Ze heeft de waarheid in pacht en dat geeft haar het recht om die onnozele andere modi met de zweep te geven. Zodat ze, wie weet, eindelijk eens zullen luisteren en zullen doen wat zo óverduidelijk logisch is.

Collateral damage, het gelijk van de KO

Het vervelende is, even als zijsprong, dat ik die modus een beetje ben gaan belichamen, ook naar mijn gezinsleden toe. Ik werd wrokkig naar mijn man, die in mijn ogen allerlei steken laat vallen. En ook met het niet-opruimgedrag van mijn kinderen had ik het he-le-maal gehad. Steeds haalde ik ze uit hun spel om dit of dat klusje te klaren, om mee schoon te maken of maar weer eens hun eigen achtergelaten spullen op te ruimen. En geef me eens ongelijk, dat is ook allemaal best redelijk toch? Kinderen moeten leren mee te werken en je moet ze leren om achter zichzelf op te ruimen.<br>Ja, waar, maar ….. misschien niet met de houding van een heks waardoor zij ook steeds schrikken, het gevoel krijgen steeds maar weer tekort te schieten en daarmee precies hetzelfde schema opbouwen als waar jij last van hebt. En o ja, een beter huwelijk krijg je er ook niet mee. 

Hoe kom ik zo ver van huis?

Ik zou wel eens willen weten hoe die KO nou weer zo actief is geworden. Ik liet daar mijn gedachten eens over gaan en ik geloof dat het door het mediteren komt. Ja, dat klinkt gek, maar blijf nog ff hangen.

Een maand of twee geleden begon ik opnieuw met mediteren. Omdat ik daar echt baat bij heb. Een aantal jaar geleden was ik ermee gestopt omdat ik zoveel weerstand had ontwikkeld dat het niet goed meer voelde om door te gaan. Ik denk dat ik te streng was geworden. Streng op mijn fysieke houding (rug zonder kronkels, kin ingetrokken, armen rond etc.) zoals me verteld was dat hij goed was: de 7 punten van vairocana. En ook streng met de andere instructies die ik gekregen had op de School voor Zijnsoriëntatie.

Enorm waardevolle goederen, maar ik had mezelf er op de een of andere manier iets mee aangedaan. Het had me waarschijnlijk goed gedaan maar ook, zonder dat ik het doorhad, een negatief neveneffect gehad.

Dus startte ik met een andere methode, healthy minds, een hele vriendelijke app waarbij veel werd geïnstrueerd tussentijds even de druk van je brein te halen en vaak werd gezegd dat afdwalen geen enkel probleem is. Dit beviel me heel goed. Ik voelde zoveel minder druk!
En toch, nu 8 weken ofzo verder, heb ik weer dezelfde weerstand en ben ik weer gestopt. Maar, frustrerend: ik kom niet tot de kern van wat er mis gaat…

Misschien tijd voor een rondje modiraad…

Wat zeggen mijn modi?

De beschermer en het angstige kind

Mijn rebel/punker (is een beschermer) komt als eerste. ‘Hier heb ik dus helemaal geen zin in. Ik doe niet mee. Een beetje roeren in de deprimeren modder, sorry hoor, maar nee. Kom op zeg, het is zondagochtend! En ik wil rust aan mijn kop.’ Oké, duidelijk….
Ik vóél ook die weerstand om naar binnen te gaan en rond te kijken. Op de een of andere manier verwacht ik iets verschrikkelijks onder ogen te krijgen.

Ik herken hierin het angstige kind en kijk even naar haar. Ja, klopt, totale paniek… (Zucht, eerlijk gezegd word ik dat ook weleens beu…, maar goed, schouders eronder…)
Ik zeg tegen haar: ‘Kom maar hier kleintje, ben je zo bang? Kom maar op mijn arm; ik zorg voor je. Jij hoeft niets te dragen. Alles wat ik tegenkom, neem ik voor mijn rekening.’
In ‘Het helen van je innerlijk kind – Susanne Hühn‘ las ik ooit dat je je kind vervolgens naar een ideale tuin kunt brengen waar het alles krijgt wat het nodig heeft. Jij kunt dan vervolgens de situatie als Volwassene verder tegemoet treden. Dat doe ik dus nu ook: in mijn fantasie breng ik haar naar de fijnste, meest koesterende en leuke plek ooit!

Gezonde Volwassene en Honing//Bloem

Nog steeds voel ik de weerstand om echt te kijken. Ook is er een soort druk/zwart gat op mijn hart. Sjonge, ploeteren is dit werk soms. Ik denk dat mijn therapeute nu had gevraagd of ik dat fysieke gevoel eens onder woorden kon brengen.
Ik zet  mijn voeten plat op de grond om het voelen beter aan te kunnen.
Wanneer ik me op dat gevoel concentreer dissocieer ik. Aargh, lekker handig, ik wil toch echt wel weten wat erachter zit. 

Misschien dat andere modi me nog een beetje kunnen helpen. Ik ga als Gezonde Volwassene, met dat zware gevoel, op mijn voorzittersstoel in de modiraad zitten en kijk de raad langs, te beginnen links van me, waar Honing//Bloem zit, mijn weldadige, kleine, bolle, in oranje gehulde, altijd dieptevreden nectardame.
Ik voel me ineens heel verdrietig. Zij heeft een troostende, voelbare, empathische blik naar mij. Dat doet me goed. Ik voel de verbinding. ‘Je hebt zoveel pijn van vroeger’, zegt ze. (Ik dacht dat ik dat wel zo’n beetje verwerkt had.) ‘De pijn door het ervaren van een onverbonden moeder, waardoor je steeds in je schriklichaam schiet: rechtop, in attentie, klaar om te handelen en met een razendscherpe geest om signalen waar te nemen zodat je kunt bepalen hoe je moet handelen om niet afgekeurd te worden.’

Wat boven komt is:

• klopt dit verhaal of is dat inmiddels mijn standaardverhaal geworden,
• ik zie opeens hoe persoonlijk ik veel dingen neem, alsof ik steeds wordt aangesproken dat ik dingen niet goed doe, nooit denk ik dat het ook aan de ander kan liggen, precies zoals een kind altijd denkt dat hij/zij het fout doet.

Het voelen van de pijn brengt me weer thuis

Als ik het even waar laat zijn dat ik nog veel pijn en verdriet heb, merk ik dat ik compacter word, meer één, minder uitgestrekt naar de wereld toe. Ik krijg rust in het bij mezelf zijn. De donkere, zware plek bij mijn hart wordt er alleen niet minder om. Inmiddels heb ik gelukkig de wijsheid om niet te verwachten dat dat meteen wegtrekt zodra ik een inzicht heb. En dat het goed is om te zeggen: ‘O, ik heb kennelijk nog pijn van vroeger, en misschien ook wel van de herhalingen van dat patroon in het leven nu. Laat ik er af en toe bij stilstaan met de accepterende en liefdevolle blik van Honing//Bloem. En laat ik de tijd nemen om te helen.’ Weer ben ik even blij dat ik uitgevallen ben/geen werk heb en daarmee ruimte heb hiervoor.

Back to reality

Ik neem even een pauze om niet meteen weer weg te schieten bij bovenstaande. Ik wil natuurlijk voor de lezer én voor mezelf wel even een kop en een staart maken aan dit verhaal. Zo’n bezoekje aan de modiraad levert altijd wat goeds op. Maar soms snap je het verband nog niet helemaal met de situatie waarvoor je de raadpleging eigenlijk deed. En daar heb je dan toch weer dat koppie voor nodig om er chocola van te maken. Maar zoals gezegd…. eerst even een schrijfpauze om even te blijven bij de pijn en de troost.

Ver van huis <=> terug naar huis, waar gaat dat over?

Als ik zo teruglees, en een helikopterview vorm, zie ik dat het gaat over onverbondenheid <=> verbondenheid gaat.
‘Belonging’ is een verbonden staat. De Kritische Ouder is per definitie onverbonden. Het kan haar niet schelen hoe dingen aankomen bij het kwetsbare kind of andere zachte delen. Eigenlijk geldt dat voor alle modi. Mijn actieheld bijvoorbeeld houdt van actie en zet zijn tanden graag in grote projecten, maar rent, als hij eenmaal op zijn paard springt, iedereen voorbij, zonder rekening te houden met hoeveel energie er is, of wat de gevoelsimpact is van het project.
Mijn rebel/punker is overal tegen (om het angstige kind te beschermen, dat is dan wel weer nobel) en wil alleen maar hangen. Als hij niet verbonden is met mijn levenslustiger delen, dan gebeurt er heeeel weinig positiefs in mijn leven.

En volgens mij gaat het, preciezer nog, om verbondenheid met de zachtere modi of delen van jezelf: je hart, je gevoelsleven (bij mij is dat verbeeld in de modus Vogel//Elf), je energievoorraad, je lichaamsgevoel.

Wanneer mijn Kritische Ouder activeert, ga ik uit mijn gevoel, in mijn hoofd, met haar goed geschoolde kritische geest en logica en hoef ik met niemand rekening te houden, ik heb immers gewoon gelijk. Als de Kritische Ouder langere tijd geactiveerd is, ga ik er een beetje naar staan en ontstaat er de bovenbeschreven schade aan zowel mijn gevoelsleven als dat van mijn familieleden.

Ik begrijp ook hoe de kritische, mentale ouderstem bij mij ontstaan is. Doordat ik als kind zo vaak in een alerte stand schoot, werd dat een tweede natuur: om mentaal paraat in de wereld te staan met alle antennes open, in plaats van rustend in mijn eigen lijf. Om zodoende te weten hoe ik mijn gedrag moest afstemmen op de ander zodat ik niet tekort zou schieten.

De route terug

De route terug, zowel vanuit de Kritische Oudermodus als de actieheld, is 1) een stap op de plaats rust, 2) weer gaan voelen, ook al is dat onprettig omdat je dan (ook) de inwendige schade aantreft van je gedrag, 3) zorgen voor de gekwetste delen.

In bovenstaand voorbeeld met de groeiende weerstand om te mediteren was er kennelijk (dit kwam boven in mijn contact met de modi en inmiddels heb ik geleerd dat ik dat kan vertrouwen ook al snap ik het niet) een verband met oude pijn. Pijn die ervoor zorgde dat ik kritisch en streng wordt op mezelf en waarmee ik mezelf opnieuw pijn doe. Precies zoals ik dat vroeger ervaarde bij mijn moeder, die vaak op mij reageerde vanuit hoe ‘het hoorde’ of ‘wat normaal is’.

Ik heb mijn ‘op de plaats rust’ genomen door ervoor te gaan zitten en bovenstaand onderzoek te doen. Stap 2 heb ik gedaan, met tegenzin, door de modi die de weerstand boden goed te horen en waar nodig voor ze te zorgen en door verbinding te maken met één van mijn modi uit de gevoeliger delen. Als laatste zorg ik voor mijn gekwetste deel door er zachtjes bij te zijn met de troostende houding van de Honing//Bloem. En dat blijf ik de komende dagen doen.

En wat mediteren betreft?

Hm, ja, dat is helaas maar natuurlijk niet nu meteen opgelost. Ik zal wat nieuw gedrag moeten uitproberen en als dat niet werkt weer wat anders moeten verzinnen.
Ik denk dat het goed is wanneer ik in de houding die ik nu heb gevonden ga mediteren. En vooral vanuit de houding van liefde en zachtheid op mijn kussentje ga zitten. Zonder hoogdravende doelen (ik wil namelijk al-tijd wel wat bereiken en denk dat dat de KO mede aanslingert) en het liefst zonder kritische gedachten, maar die komen vast vanzelf. Misschien dat ik een briefje en potlood meeneem om ze te noteren, zodat ik beter doorkrijg hoe de KO opereert tijdens het mediteren. En dat dan weer doen vanuit een zachte, niet-corrigerende houding.
Pfff, nou ja, niemand heeft me verteld dat schematherapie weinig werk was ;-).