Had je me die vraag een paar jaar geleden gesteld, dan had ik je er geen antwoord op kunnen geven. Langzaamaan ontdekte ik dat ik mijn lichaam meer als een doordringbare wolk losse deeltjes ervaarde, dan als een massa met de sterke identiteit Anna. En dat dat één op één samenhing met mijn kwetsbaarheid. Inmiddels ben ik op weg om wat meer ‘substantieel’ te worden en dat is goed.
Hoe werd ik wolk?
Tijdens de schematherapie had ik al meermalen aangegeven dat ik gek werd van alle appels die er op me werden gedaan. Ik voelde dat iedereen wat anders van me wilde. Alsof ik met allemaal touwtjes aan mijn lijf zestien verschillende kanten op werd getrokken. En dat ik er met geen mogelijkheid aan al die appels kon voldoen. En dat de hele tijd. Serieus energieslurpend.
Waarschijnlijk was dit ontstaan in mijn vroege jeugd. Ik voelde dat ik het in de ogen van mijn moeder nogal eens fout deed waar ik steeds van schrok. Ik ben mijn antenne op haar, maar ook op mijn vader en anderen flink gaan ontwikkelen. Het idee vatte post dat er duidelijk iets mis was met mij. Dat ik ‘dingen’ niet zomaar goed deed en dat ik vooral hééééél goed moest opletten. Opletten op signalen van mijn omgeving om te kunnen inschatten hoe ik me moest gedragen. En voor de kenner: Ja, inderdaad, voilá: een SCHEMA was geboren.
(Als gratis oefening: kijk binnen welke schema’s van de officiële indeling van schema’s van Young, deze overtuiging past, je zult verbaasd zijn!)
Van schema naar wolk
Die antennes werden steeds verder ontwikkeld. Een hsp-profiel doet lekker wat duiten in het zakje zodat ik er erg goed in werd. Maar ook onhandige patronen ontwikkelde ik daarmee. Ik interpreteerde signalen onterecht negatief, was meer afgestemd op anderen dan op mijn binnenwereld en raakte de connectie met mezelf kwijt. Ik wist op een gegeven moment niet eens meer welke smaak ijs ik eigenlijk lekker vond! (Low point!!)
Maar terug naar mijn lichaamsgevoel. Ik was, na de crash in 2018, veel bang, ook om de straat op te gaan. Ik voelde dat iedereen van alles met mij kon doen. Alsof ze zo mijn binnenwereld konden ingraaien en me pijn konden doen. Ik stond helemaal open en voelde dat ik nergens tegen bestand was. Ik voelde me echt als een wolk van deeltjes waar inderdaad iedereen zomaar doorheen kon maaien met zijn klauwen en dat ik daar niks tegen kon doen.
Dat dat bijzonder onprettig was, hoef ik denk ik niet verder uit te leggen.
Kentering
Ik ben in therapie niet direct aan de slag gegaan met deze bemerking. De therapeute kon ook niet voldoende met mijn beeld van al die trekkende touwtjes.
Ik merkte op een gegeven moment ineens dat het een beetje veranderd was, en ik zal uitleggen waardoor ik denk dat het kwam.
Op zekere dag liep ik met een frisse dosis tegenzin naar mijn auto om met man en kinderen op weg te gaan naar de man van mijn moeder. Die man was zo’n mismatch met mij, op werkelijk elk vlak. Daarnaast vertelde hij me elke keer weer dat ik een slechte dochter was, niet goed was opgevoed en dat ik beter volgens zijn normen en waarden zou kunnen leven. Híj wist immers hoe het leven geleefd moet worden. (Zucht)
Met frisse tegenzin liep ik dus naar de auto, me voorbereidend op de graai die hij in mijn binnenste zou doen. De krasjes op mijn hart die ik geserveerd zou krijgen, stonden al in schetspotlood klaar. En ín-eens besefte ik me dat hij me eigenlijk helemaal niets kon maken. Ineens voelde ik dat mijn lichaam substantie had en alleen ik heer en meester was hierbinnen.
Het voelde heerlijk, triomfantelijk en ik voelde me ineens thuis in mijn lijf. En steviger, meer Anna ook.
Het was maar een kort moment maar het smaakte naar meer. En het bezoek was nog steeds niet leuk, maar wel minder vervelend.
Hoe was dit nou ontstaan?
Ik vermoed sterk dat mijn groeiende gezonde volwassene en de beteugeling van mijn kritische en straffende ouderstemmen hier de onderlegger voor waren. En dat ook meditatie, met vooral veel bodyscansaudio’s en aardingsmeditaties, aan deze ontwikkeling heeft bijgedragen.
Elke keer dat ik mijn kritische ouder beteugelde, bouwde ik ook aan kracht om externe kritische ouders, zoals de man van mijn moeder, te matigen. Elke keer dat ik de straffende ouder de laan uitstuurde kreeg ik meer de overtuiging dat ik ook niet van derden alles hoefde te pikken, dat ik ècht NEE mag zeggen.
Elke keer dat ik de zg. ayurvedische ochtendroutine https://www.inspirerendleven.nl/ayurvedisch-ochtendritueel-voor-de-verschillende-dosha-types/ deed, stond ik die dag steviger in mijn schoenen: meer in mijn lijf en meer in het nu. Het ’terughalen’ van je steeds naar buiten projecterende geest, wat een beetje hoort bij de antennes waar ik het over had, helpt ook bij het bewonen van je lijf. En het bewonen van je lijf helpt weer bij het voelen van jezelf als entiteit.
Onderdelen van die ochtendroutine zijn enerzijds kleine praktische handelingen achter elkaar waaraan je je aandacht moet geven zodat je geest niet kan gaan zwerven (buiten je). Anderzijds zorgen het inoliën van je lichaam en het doen van bewegingen ervoor dat je thuiskomt in je lijf en er zorg aan besteed (zorg = liefde merkte ik). Zo ook het aantrekken van fijne kleding, waar ik elke keer weer verrassend blij van word.
De aandacht die ik elke keer weer besteed aan mijn modiraad met aan het stuur de nog steeds wat zoekende, maar soms ook verrassend stevige gezonde volwassene, zorgt er voor dat ik steeds meer zelf aan het roer kom en niet zo meezwalk met welke modus op dat moment het hardste roept.
Ik word letterlijk steviger bij elke kleine, grote, moeizame, plezierige bovenstaande handeling die ik doe.
Tijd
En snel is het niet gegaan. Ik moest/moet een enorme draai maken. Van ’totaal naar buiten gericht’ naar ‘een balans tussen naar buiten en binnen gericht’. Van ‘het geloof dat ik anderen moet pleasen voor mijn eigen veiligheid en gerustheid’ naar ‘het anker voor mijn veiligheid weten ín mijn lijf, mijn adem en het nu’.
Dit zijn ontwikkelingen die langzaam gaan en alleen tot stand komen dankzij tijdsinvestering, geduld en een duidelijke intentie, wens of doel.
En ik ben er nog lang niet. As we speak zit ik in het huis van vrienden omdat ik zo gespannen als een veer was na twee weken de kinderen thuis te hebben in de vakantieperiode. Ik vind het heerlijk thuis met ze, mijn hele lijf voelt de hele tijd warm aan gevuld met een soort liefdesnectar denk ik. Maar ik word er ook helemaal door ingenomen. Door de speelrommel, doordat ik tien keer moet zeggen dat ze nou eindelijk moeten gaan douchen. Lees: opruimen, eten en drinken, van de telefoon af moeten, de dieren te eten moeten geven, tandenpoetsen, et cetera, et cetera. En ik kom er niet los van. Ik kan geen verschil maken tussen hen en mij, of een cocon maken waarin ik wat voor mezelf kan doen. Sterker nog, ik voel helemaal niet eens meer dat ik overvoerd ben of dat ik iets specifieks zou kunnen doen. En ik ben echt niet leuk meer voor de kinderen.
In het huis van mijn vrienden kom ik langzaam weer tot mezelf. Ga ik voelen wat ik wil eten, heb ik me omringd met mijn hobby’s, heb ik een lekker zomermagazine gekocht en laat mijn lijf langzaam los.
Ik heb nog een lange weg te gaan, maar: half glas vol: ik ben echt op weg en pluk de vruchten al!
